Dichter Ben Verschuren

Beste zoon,

Een brief van je oude vader. Oud? Ik was 55 toen ik stierf, je hebt me ruimschoots overleefd. Eigenlijk hoort dat niet. Net zomin als kinderen eerder horen te sterven dan hun ouders, horen kinderen niet ouder te worden dan zij die hen gebaard hebben. Hoe kun je mij als ouder aanspreken op mijn verantwoordelijkheid als ik jonger ben dan jij nu?

Ik was trainer en mocht op het veld staan, weliswaar achter de kalklijn maar op het veld. Jij stond achter de draad, zo'n dikke ijzeren draad die door slordige gaten in witte betonpaaltjes was getrokken. Als er gescoord werd, draaide ik me om en juichte naar je, je stond daar stilletjes tussen al die supporters. Alsof je je afvroeg waar de bal bleef.

Later, toen je thuis weg was, keek je ook zo als ik je kwam bezoeken om de was op te halen. (Soms moesten we dat overlaten aan iemand uit ons dorp die een auto had.) We zeiden nooit veel, wat viel er te zeggen? Ik de verteller, ik stond er in het dorp om bekend, wist niets te zeggen. Jij zat toen al in je verbeelding, jouw sterke kant. Jij volgt de bal nog op het veld terwijl het doelpunt al is gemaakt. Jij wil doorgronden, ik wil behagen.

We hebben nooit samen gevoetbald, behalve op het schoolplein als ik de wacht had. We waren altijd tegenstanders, misschien wilde ik je uitdagen. En als je na een wilde trap naar je been greep, was ik de scheidsrechter, niet de verzorger die je pijn weg masseerde.

Jammer dat we niet meer tijd hebben gehad om... het vreemde gevoel tegen een oudere te praten terwijl jij mijn kind bent. Misschien dat ik je daar nog eens over schrijf. Dit is het voor nu.

je vader

dichten op locatie audiovisuele poëzie	Ben Verschuren dichter / schrijver		gedichten BRIEVEN
home reageren	Letters from heaven Berichten uit de bovenwereld		◄ ►
Mijn kind Het was een verwarrende tijd en ik was jarig. De oorlog zou wel snel afgelopen kunnen zijn, de geallieerden hadden Frankrijk en de Duitsers stevig in hun greep, het zou niet lang meer duren. Er heerste een opgewekte stemming, de kippenboutjes die ik te pakken had kunnen krijgen smaakten als vanouds, ik had ze pittig gekruid. Ik hoor mijn broer nog tegen mijn schoonzus zeggen: waarom maak jij ze altijd zo flauw? Ze had dat niet in haar vingers, koken, net zomin als het naaien van kleren, dat was mijn domein. Ik keek tevreden rond, iedereen at en gaf complimentjes. Ik was een persona grata, precies wat ik wilde. Ik schonk de wijnglazen bij, ik wilde dat iedereen het goed had. En op deze avond zou dat lukken, zeker gezien de in aantocht zijnde bevrijding. Je twee broertjes zaten bij mijn schoonzus op schoot, ze mopperde dat ze ook wel eens een kind naar haar vernoemd wilde hebben, ze zou later jouw peettante worden. Je vader maakte grapjes, ik had hem niet meer zo uitbundig gezien sinds hij als krijgsgevangene terug was gekomen. De wijn deed zijn werk, ik hield weer even van hem. Je hebt me wel eens vragen gesteld over die tijd. We waren natuurlijk blij met je, maar we waren al zo blij. Ik weet dat dit antwoord je niet bevredigde, ik heb dat pas later begrepen. Ik heb gezien hoe je na je afwezige jaren herboren werd, hoe je ging schrijven over wat niet gezegd was, hoe je jezelf bevrijdde zonder hulp van geallieerden.	Ik ben trots op je, nu. Ik merk, heel schuchter nog, hoe blij ik met je ben, mijn kind, mijn eigen kind... De verdere avond heb ik hem verwend, wat daarna gebeurde ging vanzelf, zelfs zonder op de kalender te kijken. Het was een daad van overmoed, aan een kind dachten we niet eens. De andere dag was het alsof ik het al wist, maar ik hield het nog even voor me. De geallieerden trokken steeds verder op, over een maand zouden ze in België zijn en dit najaar hier in het zuiden. Ik volgde nauwkeurig alle bewegingen, ik was de oorlog aan het aftellen. Ik voelde me gelukkig, ik was zwanger van de bevrijding. Ik zou eindeloos willen vertellen, maar mijn gedachten beginnen leeg te lopen. Ik kan amper nog denken, alsof ik alles al gedacht heb. Wat ik wil, is weten, mijn leegte vullen met aandacht en naar je kijken. Naar je kijken en luisteren, lieve zoon, vertel, vertel mijn kind... je eigen moeder	Opstelling van het dichtproject	Beste zoon, Een brief van je oude vader. Oud? Ik was 55 toen ik stierf, je hebt me ruimschoots overleefd. Eigenlijk hoort dat niet. Net zomin als kinderen eerder horen te sterven dan hun ouders, horen kinderen niet ouder te worden dan zij die hen gebaard hebben. Hoe kun je mij als ouder aanspreken op mijn verantwoordelijkheid als ik jonger ben dan jij nu? Ik was trainer en mocht op het veld staan, weliswaar achter de kalklijn maar op het veld. Jij stond achter de draad, zo'n dikke ijzeren draad die door slordige gaten in witte betonpaaltjes was getrokken. Als er gescoord werd, draaide ik me om en juichte naar je, je stond daar stilletjes tussen al die supporters. Alsof je je afvroeg waar de bal bleef. Later, toen je thuis weg was, keek je ook zo als ik je kwam bezoeken om de was op te halen. (Soms moesten we dat overlaten aan iemand uit ons dorp die een auto had.) We zeiden nooit veel, wat viel er te zeggen? Ik de verteller, ik stond er in het dorp om bekend, wist niets te zeggen. Jij zat toen al in je verbeelding, jouw sterke kant. Jij volgt de bal nog op het veld terwijl het doelpunt al is gemaakt. Jij wil doorgronden, ik wil behagen. We hebben nooit samen gevoetbald, behalve op het schoolplein als ik de wacht had. We waren altijd tegenstanders, misschien wilde ik je uitdagen. En als je na een wilde trap naar je been greep, was ik de scheidsrechter, niet de verzorger die je pijn weg masseerde. Jammer dat we niet meer tijd hebben gehad om... het vreemde gevoel tegen een oudere te praten terwijl jij mijn kind bent. Misschien dat ik je daar nog eens over schrijf. Dit is het voor nu. je vader
	info@benverschuren.nl